چقدر دوست داشتنی بود این جمله که از اولین روزهای شعبان ورد زبانمان شد: “خوشا به حال زمان که صاحبش تو باشی”
دلپذیرتر آنکه هر روز نامه ای روی میزهایمان جلوه نمایی می کرد و لحظه به لحظه به بودن و آمدنش قوت قلبمان می داد.
“دلارام هستی”ِمان است و از اینرو در جشن “دلارام هستی” برایش گفتیم و خواندیم و سرودیم… و میزبان یکی از عاشقانش بودیم.
خانم فاطمه خطیب یکی از همان قافله منتظری است که قلبش برای همه مردم زمین می تپید.
او برایمان از دغدغه هایش گفت… از کودکانی که در سراسر دنیا چشم به راه دستان کریمانه ای هستند، از اینکه برای آمدنش باید همچون خودِ او روحت را به اندازه همه روح های آدمیان در عالم بگسترانی.
